το μέγεθος της ανθρώπινης αδυναμίας δεν είναι μια θεωρητική υπόθεση αλλά μια στατιστικά, επαληθεύσιμη κλινική εμπειρία. Η ψυχοθεραπευτική πορεία είναι μια συνεχής αντιπαράθεση με την ανικανότητα να ζει και να ασκεί την ελευθερία. Οι ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες είναι ένας συστηματικός αγώνας για πνευματική ωρίμανση και αυξημένη αυτοδιάθεση.
Πολλοί από τους συνανθρώπους μας στερούνται υποσυνείδητους (και συνειδητοποιημένους) φόβους, κίνητρα και ανάγκες που έχουν ρίζες στα βαθύτερα στρώματα της ψυχής. Είναι βασανισμένοι από επίμονα, αρνητικά συναισθήματα και αντιμετωπίζουν με μεγάλη δυσκολία τις αντιξοότητες που εμφανίζονται στην καθημερινότητά τους. Υποφέρουν από άγχος, ιδεοψυχαίες σκέψεις ή κατάθλιψη ή εξαρτώνται από ακατάλληλες σχέσεις συνεργασίας, υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, φαγητό ή φάρμακα. Νομίζουν, αισθάνονται και συμπεριφέρονται με τρόπους που δε δέχονται ούτε ανέχονται. Ισχυροί ψυχοδυναμικοί παράγοντες και συμπονετικές, διαπροσωπικές σχέσεις καθορίζουν σε κάποιο βαθμό τη συμπεριφορά και τα συναισθήματά τους, έτσι ώστε να υπάρχει μικρός, υπαρξιακός χώρος για τον ζωντανό και την έκφραση της ελευθερίας.
Τα όρια μεταξύ ψυχικά και παθολογικά δεν διαχωρίζονται σαφώς. Όλοι οι "υγιείς" βασανίζονται από τις αδυναμίες του Neuroscience και όλοι οι "ασθενείς" παρουσιάζουν υγιή συναισθήματα και συμπεριφορές. Το πρόβλημα της ελευθερίας επιλογής δεν αφορά μόνο τον ψυχικά άρρωστο αλλά την ίδια την ανθρώπινη φύση.
Οι βιολογικές γενετικές προδιαθέσεις, τα δομημένα αρνητικά χαρακτηριστικά προσωπικότητας και η ένταση των περιβαλλοντικών πιέσεων διαμορφώνουν μια τέτοια συμπεριφορά ώστε να αρνούνται τον μύθο της ελευθερίας επιλογής. Εάν υπάρχει ελευθερία, δεν αφορά τις επιλογές αλλά τη διάθεση και την κατάσταση της καρδιάς.
Μέσω του πρίσματος του επίμονου πόνου, όλα όσα υπάρχουν και γίνονται πραγματικότητα αντιμετωπίζονται ως πρόβλημα. Ο ευαγγελικός λόγος δεν θεωρείται ως ευλογία, αλλά ως πρόσθετη εξωτερική πίεση. Ο πνευματικός αγώνας, η ρωσο-σωτηριολογική προοπτική, ο σεβασμός στον εαυτό του, η ελευθερία επιλογής και η προσωπική ευθύνη φαίνεται απομακρυσμένη, ξένη και απειλητική. Όταν η επιβίωση γίνεται παράλογο μαρτύριο, η πρόσκληση για άνευ όρων, ξηρή υπακοή στο θέλημα του Θεού μοιάζει με μια τραγική ειρωνεία.
Η ανθρώπινη, παροδική φύση είναι πολύ αδύναμη. Η προσέγγιση του Θεού δεν πρέπει να γίνεται με βίαιο, ψυχαναγκαστικό, ασφυκτικό τρόπο αλλά με μια ήρεμη και χαρούμενη διάθεση. "Αφήστε τις αδυναμίες να τις αφήσουν όλες ... Μην καταβάλλετε καμία προσπάθεια για να τους απαλλαγείτε ... Να παίζετε με απαλότητα και απλότητα, χωρίς σφίξιμο και άγχος ... Όλα γίνονται απαλά, αβίαστα και ελεύθερα".
Πολλοί από τους συνανθρώπους μας στερούνται υποσυνείδητους (και συνειδητοποιημένους) φόβους, κίνητρα και ανάγκες που έχουν ρίζες στα βαθύτερα στρώματα της ψυχής. Είναι βασανισμένοι από επίμονα, αρνητικά συναισθήματα και αντιμετωπίζουν με μεγάλη δυσκολία τις αντιξοότητες που εμφανίζονται στην καθημερινότητά τους. Υποφέρουν από άγχος, ιδεοψυχαίες σκέψεις ή κατάθλιψη ή εξαρτώνται από ακατάλληλες σχέσεις συνεργασίας, υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, φαγητό ή φάρμακα. Νομίζουν, αισθάνονται και συμπεριφέρονται με τρόπους που δε δέχονται ούτε ανέχονται. Ισχυροί ψυχοδυναμικοί παράγοντες και συμπονετικές, διαπροσωπικές σχέσεις καθορίζουν σε κάποιο βαθμό τη συμπεριφορά και τα συναισθήματά τους, έτσι ώστε να υπάρχει μικρός, υπαρξιακός χώρος για τον ζωντανό και την έκφραση της ελευθερίας.
Τα όρια μεταξύ ψυχικά και παθολογικά δεν διαχωρίζονται σαφώς. Όλοι οι "υγιείς" βασανίζονται από τις αδυναμίες του Neuroscience και όλοι οι "ασθενείς" παρουσιάζουν υγιή συναισθήματα και συμπεριφορές. Το πρόβλημα της ελευθερίας επιλογής δεν αφορά μόνο τον ψυχικά άρρωστο αλλά την ίδια την ανθρώπινη φύση.
Οι βιολογικές γενετικές προδιαθέσεις, τα δομημένα αρνητικά χαρακτηριστικά προσωπικότητας και η ένταση των περιβαλλοντικών πιέσεων διαμορφώνουν μια τέτοια συμπεριφορά ώστε να αρνούνται τον μύθο της ελευθερίας επιλογής. Εάν υπάρχει ελευθερία, δεν αφορά τις επιλογές αλλά τη διάθεση και την κατάσταση της καρδιάς.
Μέσω του πρίσματος του επίμονου πόνου, όλα όσα υπάρχουν και γίνονται πραγματικότητα αντιμετωπίζονται ως πρόβλημα. Ο ευαγγελικός λόγος δεν θεωρείται ως ευλογία, αλλά ως πρόσθετη εξωτερική πίεση. Ο πνευματικός αγώνας, η ρωσο-σωτηριολογική προοπτική, ο σεβασμός στον εαυτό του, η ελευθερία επιλογής και η προσωπική ευθύνη φαίνεται απομακρυσμένη, ξένη και απειλητική. Όταν η επιβίωση γίνεται παράλογο μαρτύριο, η πρόσκληση για άνευ όρων, ξηρή υπακοή στο θέλημα του Θεού μοιάζει με μια τραγική ειρωνεία.
Η ανθρώπινη, παροδική φύση είναι πολύ αδύναμη. Η προσέγγιση του Θεού δεν πρέπει να γίνεται με βίαιο, ψυχαναγκαστικό, ασφυκτικό τρόπο αλλά με μια ήρεμη και χαρούμενη διάθεση. "Αφήστε τις αδυναμίες να τις αφήσουν όλες ... Μην καταβάλλετε καμία προσπάθεια για να τους απαλλαγείτε ... Να παίζετε με απαλότητα και απλότητα, χωρίς σφίξιμο και άγχος ... Όλα γίνονται απαλά, αβίαστα και ελεύθερα".
No comments:
Post a Comment